Peter de Pontische meeuw

Toen ik gevraagd werd voor deze rubriek, las ik natuurlijk eerst de verhalen van mijn voorgangers. Dat stemde me nou niet bepaald vrolijk. Dat wil zeggen: mijn verhaal kan toch niet tippen aan dat van Willem, Frieda of Gina? Ik twijfelde oprecht aan de relevantie van mijn bijdrage, maar ik werd overgehaald om toch mijn verhaal te doen. Nou, vooruit dan maar. Ik ben Peter de Pontische meeuw en dit is mijn verhaal.

Onbekend, onbemind

De redenen waarom ik twijfel zijn drieledig en stammen uit een combinatie van een gevoel van miskenning, woede en een minderwaardigheidscomplex. Ten eerste is ons bestaan lange tijd door jullie ontkend. Pak maar eens een vogelgids van enkele decennia geleden en kijk in de legenda onder de “P”. Je zult tevergeefs naar ons zoeken, terwijl we toen natuurlijk al lang bestonden.

Oké, jullie Nederlanders treffen wat minder blaam, want destijds hadden we hier nog geen poten aan de grond. In Polen en Hongarije waren we echter al volop aanwezig, maar de gidsen zwegen in alle talen over ons. En als er al ergens een verdwaalde schrijver toch wat scherper bleek, werden we weggeschreven als ondersoort van de geelpootmeeuw. Het idee…

Lelijk, eng en lawaaiig

De tweede reden is dat meeuwen bij jullie niet de alle populairste vogels zijn en dat is een understatement… Mensen noemen ons lelijk, eng en lawaaiig. En als er al naar ons wordt gekeken, neemt men nauwelijks de moeite om ons juist te identificeren. “Te moeilijk, al die kleden”, horen we vaak. Die luiheid en onverschilligheid jegens ons, ik word er treurig en boos van.

Tenslotte twijfelde ik omdat mijn verhaal toch wat minder indrukwekkend is dan dat van vele andere soorten. Geen grootse trekbewegingen, geen spectaculaire levenswijze, geen meeslepende belevenissen. Afijn, mij werd verzekerd dat dat allemaal geen probleem is en dat ook kleine verhalen bestaan om te worden verteld.

Lelystad

Ik ben in 2016 geboren in Polen, op een eiland in de rivier de Wisla nabij Zastów Karczmiski. Ik kwam ter wereld in een grote kolonie met voornamelijk soortgenoten. In juli leerde ik vliegen en ik wilde zo snel mogelijk mijn verworven vrijheid verzilveren. In mijn jeugdige enthousiasme vloog ik gewoon maar een kant op en na wat dagen zwerven kwam ik op de Noordzee terecht. Dat markeerde de start van een lang en zwervend bestaan.

In het kader van “vier de vrijheid” bezocht ik in de eerste vier jaar van mijn leven Polen, Duitsland, Nederland, België en Frankrijk. Toen het 2021 werd, voelde ik een steeds sterkere drang om te settelen. Ik had in Frankrijk ooit een prachtige Nederlandse vrouw ontmoet en ondanks dat de kans nihil was dat ik haar zou terugvinden, besloot ik toch naar Nederland te gaan om mijn geluk te beproeven.

Ik vond haar uiteindelijk niet, maar wel kwam ik bij toeval terecht op een strekdam bij Lelystad, waar zich meerdere soortgenoten verzameld bleken te hebben. Dit bleek de eerste en grootste kolonie van Pontische meeuwen van Nederland te zijn! Ook hier trof ik een vrouw aan waar ik meteen gelukkig van werd en wat bleek: het was wederzijds! We begonnen dus vlot met de bouw van een nest en kort daarna werd onze liefde bekrachtigd met drie eieren, die uiteindelijk twee jongen opleverden.

Even schrikken

Toen de jongen net in een groeispurt zaten en de opvoeding voorspoedig leek te verlopen, kwam er op een kwade dag een moment van enorme paniek. Twee mensen in kano’s kwamen aan peddelen, gingen aan land en grepen onze jongen uit het nest. Mijn vrouw was net even weg, maar ik zag het hele tafereel van afstand gebeuren. Ik was er op dat moment zeker van dat alle moeite voor niets was geweest. Minutenlang waren ze met mijn kinderen in de weer. Mijn hoofd was een centrifuge van gedachten en de meest vreselijke scenario’s passeerden de revue.

Een ring

Maar…wonder boven wonder zetten de mensen de kinderen uiteindelijk doodleuk terug in het nest en vertrokken om hetzelfde tafereel te herhalen bij omringende nesten. Toen ik terug durfde te komen, klopte mijn hart nog in mijn keel maar leken de kinderen al lang weer vergeten wat er zojuist was gebeurd. Ze leken in eerste instantie ongedeerd, maar bij een kritischere blik bleken ze toch iets te hebben overgehouden aan het menselijk bezoek. Er prijkte een ring hun beider scheenbenen, één van kunststof met daarop een onduidelijke inscriptie op hun rechter- en een metalen ring om hun linkerbeen. Ze leken er geen last van te hebben en eerlijk gezegd vond ik ze ook best stoer staan. Ze zitten er vandaag de dag nog steeds om, dus de mensen hebben er serieus hun best voor gedaan!

Uitgevlogen

Enkele weken na dit voorval vlogen mijn beide jongen uit en al snel verloor ik ze uit het oog. Dat was prima; ik had er het volste vertrouwen in dat ze niet in zeven sloten tegelijk zouden lopen. Mijn taak in Lelystad zat er ook op en aangezien mijn vrouw zich ook het beste voelt bij een zwervend bestaan, namen we afscheid en gingen we ons eigen weg.

En eigenlijk begon de cyclus toen opnieuw. Maanden lekker zwerven, terug naar Lelystad, een nieuw gezin stichten (er werd ditmaal één kind groot), opvoeden, doodsangst bij de eveneens terugkerende kanoërs met hetzelfde resultaat als het jaar ervoor, afscheid nemen en weer doorgaan.

Heerlijk ritme

Inmiddels kan ik melden dat ik zojuist drie kinderen het luchtruim heb zien kiezen, wederom voorzien van de welbekende sieraden. Mijn kinderen uit 2021 kwamen dit jaar als pubers ook weer even terug naar huis, maar zijn voorlopig nog niet toe aan een gezin.

Ik zit in een heerlijk ritme en mijn Nederlandse leven bevalt me heel goed. Daarnaast groeit de kolonie hier gestaag, wat het er alleen maar gezelliger op maakt.

Ik had al gewaarschuwd dat het een gezapig en burgerlijk verhaal zou worden. Nou, geen woord aan gelogen, toch? Maar toch een verzoek: kijk bij een volgend bezoek aan (bijvoorbeeld) de Oostvaardersplassen eens wat langer naar ons én naar onze sieraden. We zijn het, ondanks de gezapigheid, echt wel waard!