Elke vrijdag plaatst Vogelskijken.nl op Instagram een mooie, spannende, bijzondere of ontroerende vogelfoto. Omdat we deze ook graag aan niet-Instagramgebruikers laten zien, staan hier geregeld artikelen waarin de fotograaf iets vertelt over het proces van het maken van de foto. Natuurlijk laten we ook de betreffende foto zien. Vincent Vuik hoorde over een paartje witvleugelsterns en trok er een paar ochtenden op uit om ze te fotograferen.
Als de zwarte sterns weer terugkomen uit hun overwinteringsgebied in West-Afrika hangen ze meestal eerst even rond bij grote plassen. Pas daarna verspreiden ze zich naar hun broedgebieden. Ik woon in de Krimpenerwaard, een flink bolwerk voor deze soort met ongeveer 15% van de Nederlandse broedparen. Maar hoe mooi ze ook zijn, hun neefje witvleugelstern staat bij mij toch nóg een treetje hoger.
Eerder uit bed
Nadat ik begrepen had dat er weer een paartje witvleugelsterns was opgedoken tussen de kolonie zwarte sterns, heb ik een paar ochtenden besteed om ze mooi vast te kunnen leggen. Een paar uurtjes eerder uit bed en wat later starten met werken, en je hebt een mooie fotosessie te pakken. In de vroege ochtend heb je op deze plek het licht van de opkomende zon in je rug, waardoor je een mooie vlammende kleur krijgt van de rietkraag in de achtergrond. Op deze ochtend was het licht nog extra intens doordat er donkere regenwolken aan kwamen drijven vanuit het westen, waar de zon tegenaan scheen.
Finetunen
Die rietkraag in de achtergrond is mooi, maar tegelijkertijd ook een uitdaging. Ik ben over het algemeen erg te spreken over de autofocus van mijn camera (Sony A7iv), maar toch had hij hier regelmatig de neiging om de snel vliegende sterns los te laten en de contrastrijke achtergrond te pakken. Zie dan die sterns maar weer terug in beeld te krijgen… Gelukkig vlogen ze af en aan, waardoor ik meerdere kansen kreeg om foto’s te maken. Met ‘tracking’ en ‘flexible spot’ bereikte ik uiteindelijk de beste resultaten. Belichting komt best krap met zonlicht op deze contrastrijke vogels. Ik wilde minimaal 1/1600 seconde als sluitertijd hebben. Het was continu finetunen qua ISO om de donkere delen niet te donker te laten worden, maar tegelijkertijd die witte vleugels niet uit te laten bijten.
Langzamerhand kwamen de regenwolken dichterbij. Tijd om de auto op te zoeken. Waarschijnlijk vanwege die regenbuien die vanaf een uur of half 8 werden voorspeld, had ik de sterns 2 uur lang volledig voor mezelf alleen gehad. Ik zat nog maar net in de auto toen de regenbui losbarstte. Perfecte timing!
