De in het Rottemerengebied overwinterende zwarte ruiter heeft zich weken voor mij verborgen gehouden. Maanden zelfs. Elke vaste Rotteganger ontmoet hem geregeld bij de roeibaan. Ik niet. Terwijl ik diep ben doorgedrongen tot de lokale ‘inner circle’. Voor mij geen zwarte ruiter. Kom ik aanfietsen, krijg ik te horen dat hij vijf minuten geleden net is opgevlogen. Heb ik weer.
Wat heb ik fout gedaan? Iets in een vorig leven? Ik kan me zo één, twee, drie, geen op de zwarte ruiter gerichte misdragingen herinneren. Ik blijf daar dan over malen en in gedachten zie ik mezelf als holbewoner met een pittige knots achter een zwarte ruiter aan rennen. Hier komen jij!
Even iets anders. Een kuifduiker die hier al een weekje rondzwemt werkt niet meer mee. Ook dat nog. De eerste dagen van zijn verblijf is hij goed benaderbaar, maar nu is hij de vogelfotografen spuugzat. Hij komt niet meer dichterbij. Kijk hem zwemmen in het midden van de roeibaan! Een lange neus maakt hij. Lig ik voor noppes aan de rand van de roeibaan. Een natte broekspijp, een vieze jas, kouwe jatten en een pijnlijke rug voor niets.
Dan gebeurt het. In de verte nadert een steltloper mijn kant op. Eerst aarzelend, dan met rappe stappen. Je raadt het al, de zwarte ruiter komt mijn kant op. Dat geluk heb ik dan weer. Van dichtbij laat hij zich fantastisch fotograferen, met mooie zachte lichtomstandigheden. Klik!
Even denk ik aan de berg die naar Mozes kwam omdat Mozes geen aandrang voelde naar de berg te gaan. Nou, zoiets gebeurt mij nu ook. Net iets anders, niet met een berg, maar met een steltloper.
Zo komt alles toch nog goed en kan ik mijn premature zorgen over wat ik in een vorig leven heb uitgespookt rustig naast mij neerleggen.
Tringa!
Eén reactie
Wat een leuk avontuur en een geweldig resultaat. Mooie zachte achtergrond!