Wapenwedloop

Er lijkt geen einde te komen aan de ‘wapenwedloop’ van de techniek die het vinden, bekijken en fotograferen van vogels gemakkelijker maakt.

Techniek dient de mens

Apps wijzen ons inmiddels de weg naar de dichtstbijzijnde zeldzaamheid of vertellen wat we horen. Warmtekijkers tonen feilloos de soorten aan die we met het blote oog niet kunnen zien. Camera’s worden steeds sneller en hebben automatische scherpstelling op het oog (wel verrekte handig trouwens). Vrijwel iedereen met genoeg kracht in zijn wijsvinger om af te drukken kan hierdoor scherpe (vlucht)foto’s maken.

Heb je geen geduld om ergens te gaan zitten wachten? Geen nood, gewoon een valcameraatje neerzetten en klaar is Kees. Kun je mooi ondertussen zelf even een terrasje pakken of je auto door de wasstraat rijden. De camera-industrie spint er goed garen bij want iedereen wil natuurlijk het nieuwste van het nieuwste en vooral niet voor een ander onderdoen. De cameramerken zelf hoeven nauwelijks reclame te maken. Hun klanten maken elkaar wel gek op de social media. Gratis en voor niks. Enfin, veel mensen zullen het vooruitgang noemen.

Software

Mochten we na een ochtendje fotograferen bij thuiskomst toch wat ontevreden zijn over het resultaat, dan is er een ruime keuze uit software om de boel wat op te krikken. En wanneer je geen idee hebt wat je nu eigenlijk precies hebt gefotografeerd, upload je de foto gewoon even in een programmetje dat je (in steeds meer gevallen) keurig vertelt wat dat rare zwarte vogeltje met die rode staart eigenlijk is. En oh ja, heb je gewoon geen zin om zelf de deur uit te gaan, dan draai je met AI toch gewoon vanachter je PC een leuk plaatje in elkaar? Zeker op de social media is er toch geen hond die het verschil ziet tussen een ‘echte’ en een ‘fake’ foto. Misschien krijg je er zelfs wel meer likes mee dan ooit! Geweldig toch?

Boomer

Strikt genomen gesproken ben ik weliswaar geen ‘boomer’, (daar ben ik namelijk te jong voor, ha!) maar wanneer ik dit alles gadesla voel ik me soms wel zo . Ik vraag me regelmatig af: “Wordt het er nu allemaal zoveel leuker op?” En: “Gaat het nog om de vogels of om het elkaar overtroeven met de nieuwste snufjes?”
Maar hé, geen oordeel hè? Iedereen moet vooral doen wat hij leuk vindt. Het is gewoon een vraag die af en toe bij me opkomt…

Topgids

Het bovenstaande schrijvend, moet ik onwillekeurig denken aan die keer dat we op fietsvakantie waren in Cuba. Op één van onze rustdagen hadden we een wandeling geboekt naar een berg om de zonsopgang te zien. Een gids hadden we daarvoor natuurlijk helemaal niet nodig, want een berg opwandelen kunnen we zelf ook wel. Maar in een extreem arm land als Cuba is het steunen lokale initiatieven wel het minste wat je als toerist kan doen.

Nadat we van een, inderdaad, prachtige zonsopkomst hadden genoten, liepen we weer langzaam terug richting het dal. Daarbij viel het onze gids op dat we interesse hadden in vogels en af en toe bleven staan om er eentje te bekijken. Volledig onverwacht toonde deze jongen zich een geweldige vogel- en natuurgids. Zonder kijker zag hij werkelijk álles, hoorde en benoemde zo ongeveer elke vogel en kon ze bovendien ook nog eens feilloos aanwijzen – zelfs op afstanden waar het ons met onze kijker soms nog de nodige moeite kostte. “Respect man!” Niks geen dure spullen dus. Gewoon kennis van zaken en – ondanks zijn jonge leeftijd – onmiskenbaar veel ervaring met al hetgeen in zijn omgeving leeft, groeit en bloeit. Jaloersmakend, zo’n gast. En eerlijk is eerlijk: daar kan toch geen elektronica tegenop?