Robin de roodborst

Net als bij mensen moeten ook vogels mentaal en fysiek sterk zijn om te kunnen overleven. Soms is het fijn dat lichaam en geest in balans zijn, maar soms kunnen ze elkaar ook oppeppen of juist ondermijnen. Ik heb dat de afgelopen weken aan den lijve ondervonden. Ik ben Robin de roodborst en dit is mijn verhaal.

Noorwegen

Ik ben afgelopen mei geboren nabij het Noorse stadje Lyngdal. De eerste weken bracht ik door in een grote tuin, grenzend aan een bos en met vele struiken en bosjes. Een heerlijke plek waarin meer dan voldoende voedsel voor handen was. Dus niets dan vrolijkheid en positieve herinneringen aan mijn start, ondanks de vele regenachtige dagen die de zomer kenmerkte.

Maar toen het september werd, de dagen merkbaar korter werden en de temperatuur vooral ’s nachts gevoelig daalde, gebeurde er iets vreemds. Ik denk dat velen van jullie het fenomeen “rusteloze benen” wel kennen? Zo’n gevoel dat je eigenlijk helemaal niet wilt bewegen, maar dat je simpelweg wel moet. Geest en lichaam zijn even niet met elkaar in balans, er speelt zich een interne strijd af tussen willen en doen. Een lang verhaal kort: uiteindelijk won het lichaam. De rusteloosheid bleek simpelweg niet te onderdrukken. Waar ik normaal gesproken aan het eind van de dag mijn vaste struikje opzoek voor de nacht, lukte dat op de heldere en rustige avond van 17 september niet meer. Voor ik wist wat er gebeurde en zonder dat ik het eigenlijk wilde, vloog ik de heldere, donkere nacht in op weg naar… ja, waarheen, eigenlijk?

Trip

Hoger en hoger ging ik, nog steeds niet helemaal beseffend waar ik aan begonnen was. Als je je afvraagt hoe het daarboven is: ik werd in eerste instantie bevangen door een palet aan tegenstrijdige gevoelens. Vrijheid streed met angst voor het onbekende. De niet te beschrijven stilte op die hoogte stond in contrast met de beklemmende duisternis. De opluchting van het toegeven aan de drang die me al dagenlang teisterde, conflicteerde met het moeten achterlaten van mijn veilige en vertrouwde plek in de Noorse tuin.

Na een tijdje merkte ik echter dat ik in een soort flow terecht kwam. Gedachten, die in het eerste uur nog als scherpe foto’s en heldere stemmen in mijn hoofd rondspookten, vervaagden en verdwenen naar de achtergrond. Het werd langzaam maar zeker een soort trip, waarbij mijn eigen energie, de lucht en de wind een synergie vormden. Eerlijk is eerlijk: dat voelde in het begin heel erg fijn. In het begin wel…

Noordzee

Naarmate de nacht vorderde, trok de wind aan. De sterren verdwenen en ik voelde de krachten langzaam uit mijn lijf vloeien. Van een flow was geen sprake meer; het werd steeds meer ploeteren. Was ik eerst voornamelijk bezorgd, al snel werd ik angstig. Waar was ik aan begonnen? Waar eindigde dit? Ik merkte dat ik elke kilometer die ik vorderde steeds iets lager ging vliegen. Uiteindelijk werd het lichter, ging de nacht langzaam over in de ochtend maar ging bij mij het licht uit. Ik zag zwart voor ogen en voelde een vermoeidheid die ik nog nooit eerder had gevoeld.

En toen ik naar beneden keek, sloeg de schrik me om het hart. Ik bleek boven zee te vliegen! Zo ver als ik kon kijken was er nergens ook maar enige mogelijkheid om te rusten. Er zat weinig anders op dan gewoon door te gaan, misschien wel tegen beter weten in. De wind probeerde constant grip op mij te krijgen, maar mijn gevoel dwong me zo goed en zo kwaad als het ging een denkbeeldige lijn rechtdoor te volgen. Ik probeerde wanhopig positief te blijven, maar eigenlijk wist ik het inmiddels zeker: ik vloog rechtstreeks mijn einde tegemoet.

Schip

Lager en lager ging ik en net toen ik me had verzoend met de gedachte dat ik een kort maar mooi leven had gehad, verscheen er aan de horizon een reddingsboei. Dat wil zeggen: er doemden enkele schepen op. Ze gingen niet helemaal de kant op die ik in gedachten had, maar konden misschien wel de hoogst noodzakelijke rustmomenten opleveren. Het scheepje dat recht voor me lag was het kleinste, maar dat maakte me even niet uit. Vaste grond is vaste grond. Hoopvol vloog ik op mijn reddingsboei af. Maar wat bleek: het schip bleek vol te zitten met mensen met verrekijkers en het meest bizarre was: ze keken naar mij! Leuk en aardig, natuurlijk, maar aandacht was nou niet meteen waar ik de grootste behoefte aan had. Ik vloog drie rondjes om de boot, maar zag geen plek waar ik me op mijn gemak zou kunnen voelen. Wat nu??

Daar is eigenlijk maar één antwoord op: door… Gelukkig bleek deze boot niet van heel ver te komen, want eenmaal weer een paar meter in de lucht zag ik aan de horizon iets nog veel beters: land! Of eigenlijk: eiland. Ik bleek recht op de duinen van Ameland af te vliegen. Dit kon ik, dit zou me lukken!

Sperwer

Maar net wanneer je denkt dat je alles hebt gehad, blijkt het nog erger te kunnen. Toen ik bijna de duinenrij had bereikt, zag ik vanuit mijn rechterooghoek iets wat ik kende uit Noorwegen en wat mijn grootste nachtmerrie was: een sperwer!

Wat zich vervolgens afspeelde was een schoolvoorbeeld van dat het soms ook best prettig is dat de geest het lichaam kan oppoken. Een minuut geleden voelde ik me op sterven na dood, maar nu knalde de levenslust door mijn lijf. Na alles wat ik had doorstaan, wilde ik niet in het zicht van de haven eindigen als sperwerontbijt! Dus begon ik te duiken en te zigzaggen met alle energie die ik nog kon aanboren. Het leek te helpen: even leek ik mijn opponent kwijt te zijn. Maar ook de sperwer bleek enorm wendbaar en al snel zat ‘ie weer vlak achter me. Bijna ging het mis, want bij mijn volgende zwenk naar rechts voelde ik een klauw over mijn rug scheren. Hij miste gelukkig en nadat ik ook een derde aanval had weerstaan, zag ik tot mijn enorme opluchting dat de “schrik der zangvogels” het opgaf en uit zicht verdween…

De baas

Met mijn laatste krachten stak ik het strand over en eindelijk, eindelijk kon ik rusten. Ik plofte in het helmgras en bleef daar een uur zitten om in eerste instantie mijn hartslag naar beneden te krijgen.

Al struik hoppend (vliegen lukte echt niet meer) kwam ik in een dorpje terecht alwaar ik vlot een tuin vond die verrassend veel weg had van mijn plekje in Noorwegen.

Ik had daar nog één klusje te klaren: ik moest de Roodborst die daar woonde nog even duidelijk maken dat ik hier vanaf nu de baas was. Dit exemplaar bleek echter vrij makkelijk te “overtuigen”; na twee korte confrontaties droop hij af. Ik heb ‘m niet meer gezien.

Ik blijk in Nes op Ameland te zijn en heb besloten hier voorlopig te blijven. De reis is me niet in de koude kleren gaan zitten, maar ik heb er wel veel van geleerd. Maar of ik lichaam en geest ooit dusdanig onder controle kan houden dat ik voorkom weer zo’n hachelijke reis te ondernemen? De tijd zal het leren…