Willem de Waterpieper vertelt

Hoe zou jij je voelen? Voor het eerst op reis, moederziel alleen, met onbekende eindbestemming en bovendien ook nog eens letterlijk en figuurlijk pal tegen de stroom in? Het zou allesbehalve verwonderlijk zijn wanneer je er knap onzeker of zelfs paniekerig van zou worden. Gek genoeg had ik meteen de heilige, maar tegelijk alleen op intuïtie gebaseerde overtuiging dat wat ik deed het juiste was. En voorlopig blijkt dat ook het geval. Ik ben Willem de Waterpieper en dit is mijn verhaal.

Hoe en waar het begon

Ik ben afgelopen mei geboren in Zwitserland. Hoog in de Alpen ligt een plaatsje met de naam Leukerbad. Mijn nestje zat in een rotsspleet net buiten het dorp, boven de boomgrens, tussen de rotsen maar omringd door weelderige bloemenpracht en kleurrijke struiken. Het uitzicht was echt fenomenaal. Bergtoppen, bossen en een meer zorgden voor een plaatje dat niet zou misstaan op een legpuzzel. Het enige smetje waren enkele skipistes, die als met een denkbeeldige kaasschaaf van de berg af waren gesneden, afzichtelijke littekens in het landschap achterlatend. 

Van mijn eerste weken herinner ik me alleen dat mijn jongste broertje al snel overleed en ik met een ander, vrij brutaal broertje en een lief zusje overbleef. Mijn ouders deden er alles aan om onze maagjes gevuld te krijgen en te houden. Ondanks dat ik het diepste respect heb voor de totale overgave waarmee ze dat deden, heb ik als tip dat ze toch iets meer oog hadden moeten hebben voor eerlijke voedselverdeling. Mijn broertje was op alle vlak haantje de voorste en dat legde hem bepaald geen windeieren. Hij kreeg steeds het eerste en het meeste eten, wat hem vervolgens steeds sterker maakte. Een vicieuze cirkel was geboren, met mijn zusje en ik als slachtoffers. Het was voor ons soms flink op een houtje bijten. Mijn broer groeide hierdoor dermate hard dat hij als eerste uitvloog. Mijn zusje en ik hadden toen nog een paar dagen het rijk alleen en sterkten toen ook snel aan. Uiteindelijk waren wij begin juni klaar om de onbekende en letterlijk en figuurlijk wijde wereld in te trekken. De eerste dagen bleven onze ouders nog in de buurt, maar al snel was ik zowel hen als mijn zusje kwijt en stond ik er alleen voor. 

Voorland

Gelukkig was het niet moeilijk om op eigen pootjes te staan. De alpenweiden waren voedselrijk en ik had de kunst van het foerageren her en der om me heen al kunnen afkijken. Hoewel het gaandeweg wel steeds drukker werd met rondwandelende mensen, waar ik het niet zo op had, heb ik geen moment getwijfeld of ik het zelfstandig zou redden. In juli kwam ik bij toeval mijn ouders weer tegen. Ze zagen er behoorlijk vermoeid uit en dat is niet zo gek. Ze bleken alweer bezig met het voeren van nieuwe broertjes en zusjes en hadden daarbij geen oog meer voor mij. Dat was natuurlijk prima, de zware plicht gaat voor. Het enige waarover ik me een klein beetje zorgen maakte was dit inkijkje in wat schijnbaar mijn voorland was. Het zag er bepaald niet makkelijk en vooral flink vermoeiend uit, het ouderschap…

De nazomer en de kriebels

De zomer verstreek, de mensen verdwenen geleidelijk en de bergen maakten zich op voor een periode van kou en sneeuw. En met het dalen van de temperatuur werd mijn onrust groter. Om mij heen zag ik dagelijks vogels langs- en overvliegen richting de nog hogere bergen in het zuiden, maar ik hoorde een onweerstaanbaar stemmetje me toefluisteren om juist de andere kant op te vertrekken. Het stemmetje was er niet daadwerkelijk maar voelde zo echt als de bomen en de bergen om me heen en werd dagelijks sterker. Ik vermoed dat de sirenes ongeveer zo geklonken moeten hebben. Op een dag in september hield ik het niet langer meer en besloot ik te vertrekken. Noordwaarts te vertrekken…

Spookrijden

Mijn vlucht voelde als spookrijden. De tijd van grootschalige verplaatsingen bleek echt aangebroken en ALLE vogels die ik tegenkwam, zelfs de boom- en graspiepers, met wie ik toch enige verwantschap voel, vlogen strak de andere kant op. Sommige namen de moeite om me te waarschuwen, andere riepen me na om te draaien en van weer andere kreeg ik geërgerde blikken. Maar mijn innerlijke overtuiging, ingegeven door dat niet tot bedaren te brengen stemmetje in mijn hoofd, won het ruim van alle tegensignalen. Volg je hart, volg je gevoel, ook al probeert de hele wereld je van iets anders te overtuigen, is een les die ik deze dagen leerde. Want wat ik deed bleek anders dan alle andere vogels maar tegelijk heel normaal voor waterpiepers te zijn. Nog een les: afwijkend is misschien anders, maar nooit raar. Zet dat maar op een tegeltje!

Onlanden

Want na enkele weken en ongeveer 1500 kilometer in etappes tegen de stroom in vliegen kwam ik aan in een gebied dat de naam Onlanden draagt. Ondanks dat dat nogal onheilspellend klinkt is het heerlijk. Het is hier zo plat als een plak Zwitserse gatenkaas, uitgestrekt, water- en voedselrijk en met, niet onbelangrijk, enorm veel soortgenoten. Mijn laatste restje twijfel werd onmiddellijk weggenomen toen ik zag dat ik alles behalve de enige waterpieper was die hier terecht was gekomen. 

Inmiddels heb ik mijn plekje gevonden en voel ik me misschien nog wel meer thuis dan in de bergen. Ik moet wel constant uitkijken voor een havik en een blauwe kiekendief, met wie ik blijkbaar een territorium deel, maar zo lang ik alert blijf en het niet te koud wordt, blijf ik.

Bergen zijn hier niet, broeden is daarmee uitgesloten, dus eens zal ik terug moeten. Dat stemmetje, dat nu tot zwijgen is gebracht, zal dus vast en zeker ooit weer opleven. Ik zal dan wederom niet twijfelen en me er volledig aan overgeven. Logischerwijs zal “de rest” nu juist noordwaarts gaan, maar ik zal met trots en opgeheven hoofd de tegenstroom trotseren. Ik zal vast weer worden nagekeken, toegeschreeuwd en uitgefloten, maar ik zal alles met een glimlach ondergaan. Anders zijn is namelijk heel leuk!