Goud van hout

Kraanvogels zijn voor mij bijna mythische vogels. En ik ben vast niet de enige, want in veel culturen staan ze voor zaken als wijsheid, geluk, loyaliteit en gezondheid. Ikzelf denk bij deze soort overigens in eerste instantie aan dingen als ‘elegant’ en ‘ongenaakbaar’. Je voelt je naast zo’n vogel, als mens, toch een beetje gewoontjes. 

Kraanvogels vanuit een kist

Hoewel de soort sinds een jaartje of twintig in Nederland broedt, ben ik er hier nooit naar op zoek gegaan. De broedplekken worden zorgvuldig geheimgehouden en dat is natuurlijk niet voor niets. Beter wegblijven is dus het devies! Toch wilde ik ze wel graag een keertje zien en fotograferen. Daarom combineerde ik, een jaartje of tien geleden, een werktrip naar Zweden met een dagje kraanvogels fotograferen. Dat was een eitje, want ik had een soort doodskist geboekt (een hut zou ik het niet willen noemen) waarin ik een dag zou gaan zitten. De kraanvogels kwamen daar dan vanzelf bij het eerste licht naartoe, zo was mij verteld. Precies zo geschiedde en ik maakte wat lollige plaatjes van kraanvogels en wilde zwanen, want die waren er ook. Hoe gemakkelijk wil je het hebben? 

Vakantie in Zweden

Deze zomer hadden we redelijk spontaan bedacht om een paar weken naar Zweden te gaan, deze keer op vakantie. De planning? Kajakken, kanoën, klimmen, wandelen, fietsen, natuurlijk hier en daar wat vogelen, en ook gewoon een beetje chillen. Toen bleek dat er nog plek was in de auto, besloot ik last minute om toch ook nog maar de camera achterin te gooien. Veel zou er weliswaar niet van fotograferen komen (je weet wel: midden in de zomer betekent hard licht, vogels uitgebroed en in de rui, de trek nog niet begonnen), maar ja, je zal maar opeens een tamme sperweruil ofzo in de tuin hebben, dan sla je je natuurlijk voor je kop als je alleen je iPhone hebt om wat plaatjes mee te schieten.

Op een ochtend, terwijl we naar het klimgebied reden, zagen we twee kraanvogels langs de weg foerageren. Ik had de camera niet bij me, maar raakte wel direct weer betoverd door deze prachtsoort. Vanaf dat moment begon ik stiekem te fantaseren over een plaatje. Dat bleek echter gemakkelijker gedacht dan gedaan. Want ik zag ze weliswaar met enige regelmaat, maar meestal op momenten dat ik de camera niet bij me had, of ze zaten gewoon veel te ver weg.

Op een ochtend, wel met camera, vond ik zelfs een groep van zo’n 40 vogels, maar die zaten te ver weg voor het mooie. In Zweden is het altijd zonnig (algemeen bekend) en op zo’n afstand heb je dan al snel last van hittetrilling. Superleuk om die groep door de kijker te zien, maar fotografisch werd dat dus ook niks. En toen ik er dan eindelijk twee had op een plek die fotografisch wél kansen leek te bieden, verscheen er opeens uit het niets een enorme bermmaaimachine, waardoor de kraanvogels het bos inliepen en niet meer terugkwamen. Stel je voor: uren heb je geen mens gezien en sta je ergens in de ‘middle of nowhere’, komt er opeens zo’n gevaarte langs. Je verzint het niet. Enfin, lang verhaal kort: het wilde allemaal dus niet echt lukken en het werd daarom langzaam een obsessie. 

Maar dan eindelijk …

Maar onverwacht lachte het geluk mij toch opeens toe. Want toen we in alle vroegte een rondje liepen in de buurt van een bezoekerscentrum in ‘Nationaal Park Store Mosse’ zag ik opeens vanuit mijn ooghoeken en half door de struiken, heel dichtbij, een kraanvogel staan. Het beest stond alert rechtop. In een reflex siste ik tegen Dominique, die iets voor me uit liep, “niet bewegen!”, richtte door te struiken mijn camera en begon er enthousiast op los te schieten. Ondertussen dacht ik: ”geweldig, wat een mazzel. Maar goed dat we hier zo vroeg zijn, anders was ‘ie natuurlijk allang weggeweest”!

Twee seconden en zo’n dertig opnames later bekroop me toch een wat onbstemd gevoel. De meeste kraanvogels beginnen namelijk langzaam van je weg te lopen als ze het niet helemaal vertrouwen, maar deze stond nog steeds als aan de grond genageld. Geen wonder, zo bleek, want….. hij was van hout. Tja, ik had het natuurlijk kunnen weten: Zweden = Ikea = platte dingen van hout. Dominique was trouwens in de tussentijd gewoon doorgelopen, want zij had natuurlijk allang gezien dat het hier een neppert betrof en dacht daarom dat ik gewoon weer eens een megaflauwe grap maakte. Schijn ik vaker last van de te hebben.

Allemachtig zeg, dat ik hier was ingetuind, ik kon mezelf wel voor m’n kop slaan. Pfff, een lekkere houtje-touwtje vogelaar was ik. En wat dacht ik dan ook eigenlijk wel: dat er gewoon ergens op een metertje of twintig doodleuk een kraanvogel stil zou blijven staan wanneer je er langs wandelt? Hoe naïef kun je zijn… Ik besloot alle opnames onmiddellijk te verwijderen, op eentje na. Want: beter iets dan niets. Al is het van hout. Als je naar Parijs gaat en door de mist de Eiffeltoren niet hebt gezien, koop je toch ook gewoon een koelkastmagneet of zo’n geinig sleutelhangertje in de vorm van dat ding? 

Epiloog

Gelukkig kwam het enkele dagen later toch nog enigszins goed. Ik trof twee kraanvogels die redelijk dicht langs de weg zaten en op een plek waar ik in elk geval een paar plaatjes kon maken. Geen bermmaaimachine te bekennen deze keer. Niet te vergelijken met de foto’s ik tien jaar geleden maakte vanuit mijn kist, maar toch leuk genoeg om blij mee te zijn. Binnenkort ga ik trouwens maar eens kijken of ik die houten roerdomp bij het bezoekerscentrum van de Oostvaardersplassen nog een beetje leuk kan fotograferen. Want ik voel natuurlijk wel een collectie aankomen…