Knokkende koeten

Als je een beetje om je heen kijkt in de vogelwereld, kun je vaststellen dat pesten, elkaar de hersens inslaan en oorlog voeren niet tot het exclusieve domein van de mens behoren. Zeker in tijden van kou en voedselschaarste kun je bij de voedertafel groenlingen bijvoorbeeld behoorlijk zien matten. Of wat dacht je van kraaien die – vaak groepsgewijs – een buizerd het leven zuur maken? En hanengevechten? Juist, die zijn precies dat. 

De vogel die bruut geweld echter tot perfectie lijkt te hebben uitgewerkt, is wat mij betreft de meerkoet. Niet alleen ramt ‘ie eigenhandig het leven uit z’n jongen wanneer het er teveel zijn, maar vooral het continu knokken met soortgenoten lijkt z’n favoriete dagbesteding.

Saaie sloot?

Als ik voor het raam van onze woonkamer naar buiten sta te staren – en dat doe ik nogal eens – kijk ik uit over een sloot waarin de nodige meerkoeten ‘wonen’. Er gaat bijna geen dag voorbij of er wordt wel een stevig robbertje gevochten. Soms gaat het er zo heftig aan toe, dat ik het gekrijs zelfs kan horen wanneer ik aan de achterkant van ons huis zit te werken. Saai is het hier dus in elk geval nooit.

Ik moet op deze wijze opgeteld inmiddels al wel tientallen uren aan matpartijen hebben gadegeslagen. Maar nog steeds kan ik er geen touw aan vastknopen. Soms zie ik het aankomen doordat één van de vogels een dreigende houding aanneemt, maar even zo vaak lijkt het geheel spontaan te ontstaan. Ik vraag me dan ook vaak af wat de aanleiding is. Heeft de ene koet de ander net iets te lang aangekeken? Of zet een ander het vuilnis steevast een dag te vroeg aan de straat? Of gaat het om zoiets (toegegeven) irritants als extreem luid converseren met de telefoon op de speaker?

Mogelijke verklaringen

Een veelgehoorde verklaring is dat het gewoon territoriumstrijd is, voornamelijk voor en tijdens het broedseizoen. Ik zie er echter nooit eentje definitief afdruipen. Vaak houdt zo’n gevecht namelijk even abrupt op als het is begonnen en gaan de vogels daarna weer gewoon door met waar ze vóór hun krachtmeeting mee bezig waren. Op het oog gebroederlijk en gezellig naast elkaar.

Een andere verklaring wijst richting de noodzaak tot bestendigen van de hiërarchische verhoudingen binnen een groep. Maar omdat het mij nog steeds niet is gelukt de individuen uit elkaar te houden (ze lijken namelijk nogal op elkaar, die beesten) weet ik dus ook niet of er een alfa-koet tussen mijn koeten zit. Wie hier de Bokito is? Ik zou het je echt niet kunnen zeggen.

Of misschien zijn macho mannetjes aantrekkelijker voor de vrouwtjes? Dat zou natuurlijk kunnen, maar dit betreft dan wel een lange-termijn-versiertruc, want het gaat het hele jaar door. En daarbij, is een agressieve man nou echt zo leuk? Hoewel, vallen op ‘foute mannen’ komt natuurlijk in de beste kringen voor, dus waarom niet bij koeten?

Gewoon, voor de lol

Nee, ik kan eigenlijk op basis van mijn observaties maar één conclusie trekken en die is dat ze het gewoon voor de lol doen. Niks meer en niks minder. Ik word in dat idee gesterkt doordat het één van de weinige vogelsoorten is die ik ken, waarbij direct anderen aanschuiven om het vechtersduo aan te moedigen of om lekker zelf mee te doen. Want wanneer twee koeten met elkaar op de vuist gaan, komen in een fractie van een seconde – uit alle hoeken en gaten – andere koeten aangesneld om vooral maar niks van dit spektakel te missen. 

Rare jongens, die meerkoeten. Maar, positief bekeken, het maakt het leven in de sloot hier (en daarmee mijn uitzicht) in elk geval geen gezapig gebeuren.