Al op jonge leeftijd raakte ik besmet met het ’twitchvirus’. Op de lagere school was het vogelskijken nog een beetje kievitseieren zoeken in de polder, trekvogels tellen vanuit de tuin en twee keer per jaar naar het Quackjeswater om lepelaars waar te nemen.
Eenmaal aanbeland op de middelbare school was het twitchen wat mijn klok sloeg. Weekend aan weekend trokken mijn vader en mijn broers er op uit om zeldzame vogels waar te nemen. Twitchen is het nalopen van door anderen gevonden zeldzaamheden. Dat je het weet. Zat er ergens een zeldzaam vogeltje? Hup, wij er heen. Joepie!
Ivoormeeuw
De ivoormeeuw van Stellendam heb ik zodoende in de pocket, zo ook de rotskruiper van de VU in Amsterdam. De grote kanoet van de Oostvaardersplassen pronkt op mijn lijst en ga zo maar door. De lijst is eindeloos. Dat twitchen nam ernstige vormen aan, zo erg dat mijn schoolgaan een bijzaak werd. Drie keer bleef ik op de mavo zitten, in vier jaar tijd. Zodoende werd ik een drop-out. Sneu? Welnee. Ik had alle tijd om te twitchen en had de tijd van mijn leven. Met een tienertoer ging ik vanuit Rotterdam naar Oost-Groningen voor een kleine zilverreiger, toen nog een zeldzaamheid. Om de volgende dag naar Den Helder te gaan voor een pestvogel. En ga zo maar door. En het naar schoolgaan is later allemaal goed gekomen.
Stress
Dat twitchen is er inmiddels wel weer af. Er komt een moment dat al dat gestress je je neus uitkomt. Zit je gezellig te bbq-en met vrienden, moet je als de sodermieter naar Texel voor de één of andere steltloper. Om daar aangekomen te concluderen dat het vogeltje geen grijze, maar een kleine strandloper is. Heb ik weer.
Ceremoniemeester
Zelfs op de bruiloft van mijn broertje, waar mijn eega en ik nota bene ceremoniemeester waren, hebben we serieus overwogen om tijdens de kerkdienst te vertrekken omdat er een grote tafeleend werd gemeld in Noord-Holland. Goed dat we niet zijn weggegaan, want de vogel heeft er jaren gezeten (en is later ontmaskerd als een escape).
Lokaal vogelen
Nu tik ik bijna de vijftig aan en ‘vogel’ ik nog steeds, maar nu bijna alleen nog maar lokaal. Relaxed. Lekker een rondje door de polder op de fiets. Verrekijker mee. Gezellig een praatje maken met de lokale vogelaars, je kent dat wel. Heb jij nog roerdompen gezien? Of: wat zijn de blauwborsten vroeg dit jaar he. Niets geen stress. Nul. Heerlijk. Ik heb me voorgenomen om nooit meer te twitchen.
Terugval
Maar nu komt het. Zodra er een voor mij aansprekende soort wordt waargenomen dan ben ik in een split second gelijk weer die fanatieke twitcher, die koste wat het kost weg wil om die ene vogel waar te nemen en te fotograferen. En wel nu. NU! Ken je dat? Ik hoop het niet voor je.
Weg alle rust. Pleite alle gezellige praatjes. In de auto en rijden. Gelukkig gebeurt het me steeds minder vaak en is de drang om naar bijzondere vogels te gaan steeds minder aanwezig.
Psycholoog
De noordse pijlstormvogel van Yerseke kon ik niet laten gaan. Die moet op de foto. Van wie moet dat eigenlijk? Die vraag stelt mijn psycholoog mij. Gelukkig is de stress gereduceerd tot acceptabele proporties en is het voor mij geen probleem om een volgende dag pas te gaan koekeloeren. Het lukt me dus steeds beter om relaxed met mijn hobby om te gaan. Want, ik ben (g)een twitcher…
5 reacties
Ik vind het jammer dat er zoveel autoritten/autokilometers worden besteed aan deze hobby. Van mensen die van de natuur houden, verwacht ik meer milieubesef
Helemaal mee eens!
Hallo Chris, Leuk verhaal dat ik herken. Ben dit jaar met BB naar Eilat geweest en met SNP naar Costa Rica. Alle medevogelaars waren twitchers. Eilat; 193 soorten, Costa Rica 350
Ik vogel al vanaf mijn twaalfde, maar nooit twitcher geweest. Ik gids een keer of 25 per jaar voor de Vogelbescherming in het Wormer-en Jisperveld (wetland). Allemaal heel gewone soorten.
Maar door veel te vertellen over samenstelling van vogelfamilies en belangrijke uiterlijke kenmerken en gedrag van individuele vogels vinden de meeste deelnemers deze excursies met algemeen voorkomende vogels toch interessant. En heb ik vastgesteld dat veel ervaren vogels hier weinig van weten. Bijzondere achtergrond kennis maakt vogelen veel leuker.
Leuk verhaal (.. hoewel.. leuk?).
Niet herkenbaar, want ik vogel al 56 jaar en ik heb nog nooit de behoefte gehad in de rij te staan om een verdwaalde vogel te bekijken. Er viel altijd genoeg voor mij te zien, met soms een prachtige verrassing wat zeldzaamheid betreft… maar: so what?
Heerlijk verhaal weer! Grote delen herkenbaar, vooral dat gedeelte mbt de (verdwenen) stress. Al moet ik bekennen dat ik het altijd met plezier heb gedaan; het heeft mooie verhalen opgeleverd en – meestal – de waarneming van een mooie soort.