IJdeltuiterij is dodelijk

Lofzang op de nijlgans

Nog niet zo lang geleden schreef ik in één van mijn blogs een lofzang op de nijlgans. Die betrof uiteraard noch het afgrijselijke geluid dat deze eend produceert, noch zijn ongeremde voortplantingsdrift. Dat dus niet, maar wel was ik – na jaren de nijlganzen hier voor de deur te hebben geobserveerd – tot het inzicht gekomen dat ze er meester in zijn hun jongen te beschermen. Hier bij ons voor de deur hebben ze namelijk niet alleen te maken met langsrazend auto’s en (bak)fietsen, maar ook met moordlustige reigers, hongerige mantelmeeuwen en brutale kraaien die voor de duvel en z’n oude moer niet bang zijn.

En die jongen zijn ondertussen natuurlijk zo nieuwsgierig als de pest, zien nergens gevaar en lopen alle kanten op. Kortom: het ouderpaar heeft er normaalgesproken een dagtaak aan om hun grut bij elkaar te houden en voor al deze gevaren en serial killers te behoeden. Desondanks lukt het ze meestal om het grootste deel van hun broedsel veilig door de eerste weken te loodsen. Goed teamwork lijkt daarbij de sleutel: als het gezinnetje aan het foerageren is staat er altijd één oudervogel op wacht. Wat een toewijding! Zie hier, in een notendop, mijn bewondering voor de door velen zo verguisde nijlgans.

Een glanzende BMW

Toch moet ik er inmiddels op terugkomen, of er op zijn minst een kanttekening bij plaatsen. Wat is er namelijk aan de hand?

Onlangs waren er, na een ochtendje schreeuwen van de ouders, weer eens zes jongen uit de boom gesprongen en de dagen daarop was het gezin bezig met de gebruikelijk dagbesteding. Beetje eten, beetje zwemmen, beetje luieren en af en toe even met z’n allen lekker onder moeder kruipen om op te warmen. ‘So far so good’, niks aan de hand dus leek me. Maar toen gebeurde het: de buren besloten hun BMW door de wasstraat te rijden. Want heb je zo’n bolide, dan moet ‘ie glimmen ook – zo zullen ze gedacht hebben. Van mijn eigen auto is de kleur inmiddels niet meer te herkennen, maar goed – ieder z’n ding toch? Maar eerlijk is eerlijk: wat stond die koets daar te shinen, zo in de zon. 

Spiegeltje spiegeltje…

En toch hadden ze het beter niet kunnen doen.

Want op één van de oudervogels heeft de auto inmiddels een onweerstaanbare aantrekkingskracht. Vrijwel continue staat ‘ie zichzelf nu te bekijken in de spiegelende, diepzwarte lak. En oh, oh, wat vindt ‘ie zichzelf toch prachtig. Soms poetst ‘ie zich nog even extra op en houdt daarna de kop eens naar links en nog eens naar rechts om te kijken of alles strak zit. En nog eens aandachtig kijken. Je ziet hem denken: “allemachtig wat een knapperd ben ik toch”. Zo gaat het nu al vier dagen zo ongeveer de hele dag door, de vogel lijkt er geen genoeg van te kunnen krijgen. Amerikanen hebben daar een mooie uitdrukking voor: “I love myself to death”. Dat zou hier trouwens nog wel eens letterlijk het eindresultaat kunnen zijn, aangezien de vogel elk moment plat gereden kan worden door langsrijdende auto’s. Want de slimmerik staat voortdurend aan de straatzijde van de auto. Maar goed, tot nu toe gaat het elke keer (net) goed. 

Wat wél het gevolg is, is dat de andere ouder er nu dus het grootste deel van de tijd helemaal alleen voor staat. Het door mij geroemde teamwork is abrupt tot een einde gekomen. En dat is te merken, en dan druk ik het heel voorzichtig uit. De afgelopen dagen is het aantal jonge nijlgansjes namelijk meer dan gehalveerd. Van de zes zijn er bij het schrijven van deze column nog maar twee over. Heel soms komt de ijdeltuit voor de vorm nog even bij de rest staan, maar zodra de situatie het enigszins toelaat snelt ‘ie toch weer richting de bewuste auto. De term gezinsdrama wordt nogal gemakkelijk in de mond genomen, maar is in dit geval denk ik toch echt wel op z’n plaats. Geen idee hoe dit afloopt, maar ik heb er eerlijk gezegd een hard hoofd in.

De oplossing?

Wellicht wordt het dus tijd om tijdens het broedseizoen, naast het maaiverbod, ook een autowasverbod in te stellen. IJdeltuiterij wordt zo in de kiem gesmoord. En het scheelt ook nog eens een hoop water, en dat is toch ook maar weer mooi meegenomen in deze tijden. En een ‘woest aantrekkelijke uitkoopregeling’ voor wasstraathouders is vast zo geregeld. Of we de handen ervoor op elkaar zullen krijgen is natuurlijk nog wel even de vraag, want de nijlganzen hier hebben een broedseizoen van twaalf maanden… Maar goed, als eeuwig optimist leef ik zelf het aankomende wasverbod maar alvast na….