Op een warme voorjaarsdag
Dit voorjaar zat ik op een warme dag even in de koelte op mijn voorbalkon over het park uit te kijken. Kindergejoel trok mijn aandacht, en toen ik beter keek zag ik drie jongetjes die met takken en stenen stonden te gooien naar een familie nijlgans. Van een afstand keek een moeder toe. En mensenmoeder bedoel ik dan he? Geen gans dus. Ook de andere aanwezige volwassenen zaten erbij en keker ernaar.
Enkele tellen later stond ik dus, ondanks de hitte, bij de jongetjes om ze eens ernstig toe te spreken. Waren ze soms gek geworden? Wat bezielde hen om met stokken naar weerloze vogels te gooien? Ze keken me met grote ogen aan, maar niks wees erop dat ze ook maar iets hadden begrepen van wat ik zei. “Sorry?” vroeg de grootste uiteindelijk, met een overduidelijk Engels accent. Ah, het waren kinderen van de Britse school, die vlak naast het park staat. Dat had ik, gezien de schooluniformpjes, natuurlijk ook zelf kunnen bedenken. Enfin, ik dus nog een keer in het Engels uitleggen dat het echt helemaal niet cool is om dieren te pesten en dat ze die vogels gewoon met rust moeten laten. Wat zouden ze ervan vinden wanneer ik opeens met stokken en stenen naar hen zou gaan gooien? Dat zou toch ook niet leuk zijn? Nou dan!
Fijn, een moeder
Ondertussen was de moeder aan komen lopen, duidelijk ‘not amused’ met mijn interventie. Ze begon op luide toon tegen me te oreren. Waar of ik me wel niet mee dacht een bemoeien – of woorden van gelijke strekking. Ik kreeg acuut medelijden met docenten die dagelijks te maken hebben met ouders die verhaal komen halen wanneer hun kinderen ergens op worden aangesproken. Iets met prinsjes en prinsesjes.
Ik legde haar uit dat wanneer kinderen op jonge leeftijd dieren pesten, dit over het algemeen een goede voorspeller is voor ontsporing op latere leeftijd. Pestkoppen, criminelen, seriemoordenaars – vrijwel zonder uitzondering zijn ze begonnen met het treiteren van dieren. Corrigeren en in de gaten houden dus die hap! Ik wenste haar veel succes met het kroost en zei te hopen dat het nog niet te laat was. Ze greep de kinderen bij de arm en spoedde zich weg. Ze keek daarbij nog even achterom met een blik alsof ík hier de bully was. Het moet allemaal niet gekker worden.
Gerard Reve schreef het overigens ergens lang geleden al: mensen die slecht zijn voor dieren, kunnen nooit goede mensen zijn. Wel waarschuwde hij dat die stelling niet omkeerbaar is: mensen die goed zijn voor dieren, hoeven daarom nog niet persé goede mensen te zijn. Altijd op je hoede blijven dus!
Expeditie 10
Maar er is hoop, want ik hoorde op Radio1, bij Vroege Vogels, over ‘Expeditie 10’. Het idee? “Liefde voor natuur kan niet vroeg genoeg beginnen. Daarom start Vroege Vogels de campagne Expeditie 10. Het doel: zoveel mogelijk leerlingen in het basisonderwijs kennis laten maken met dieren en planten die dicht bij ze in de buurt leven. Want hoe meer je weet van natuur, hoe groter de kans dat je er om geeft en deze wil beschermen!” (bron: https://www.bnnvara.nl/expeditie10).
Kijk, daar kun je tenminste wat mee. Laat kinderen zo vroeg mogelijk kennis maken met wat er groeit en bloeit, en waarschijnlijk gaan ze daar dan vanzelf van houden. Hoe simpel kan het zijn? Luisteraars van Vroege Vogels mochten suggesties insturen, wat resulteerde in een ‘top 10’. Naast onder andere het kleine koolwitje, de mol en de vliegenzwam staan er ook twee vogels in deze ‘top tien’: de koolmees en het kauwtje.
Dus: spoor je eigen, buur- of kleinkinderen aan om op zoek te gaan naar deze twee vogels, die overal in ons land wel te vinden zijn. Ze kunnen er dan bijvoorbeeld een mooie tekening van maken, een verhaaltje over schrijven of misschien zelfs een spreekbeurt over houden. En als het goed is zullen ze vanzelf snappen dat als het niet leuk is om je favoriete kauwtje uit de boom te kegelen of je nestkastje met koolmeesjes op te blazen, dit ook voor alle andere dieren geldt.
Hopelijk worden op deze manier veel nieuwe natuur- en vogelliefhebbers gekweekt. En kan ik de volgende keer gewoon lekker op mijn balkon blijven zitten.
