Elke vrijdag featured Vogelskijken.nl op Instagram een mooie, spannende, bijzondere of ontroerende vogelfoto. Omdat we deze ook graag aan niet-Instagramgebruikers laten zien, staan hier geregeld artikelen waarin de fotograaf iets vertelt over het proces van het maken van de foto. Natuurlijk laten we ook de betreffende foto zien. Lynsey van Foreest vertelt hoe zij op zoek ging naar een sneeuwgors en die – ondanks aanvankelijke twijfel – uiteindelijk toch vond.
De verwachting hing in de lucht toen ik vanuit Wassenaar richting de Nieuwe Driemanspolder fietste, een relatief nieuw natuurgebied tussen Den Haag, Leidschendam en Zoetermeer en een van mijn favoriete vogelplekken. Bij mijn eerste ontmoeting met een sneeuwgors was ik op slag verliefd geworden. Ik ben dus altijd blij als er een exemplaar in de buurt neerstrijkt. Aan de waarnemingen van die week te zien was ik niet de enige. Maar het totale gebrek aan waarnemingen de dag ervoor was een reden tot bezorgdheid. Daarom verlegde ik mijn focus naar de mogelijkheid om een glimp op te vangen van een velduil of een blauwe kiekendief, twee andere boeiende soorten die de laatste tijd af en toe in de polder werden gespot.
Modderig pad
Het leuke aan deze hobby is dat ik vrijwel altijd bekenden tegenkom en ik was verheugd toen een medevogelaar verklapte dat de sneeuwgors zijn tijdelijke verblijfplaats toch niet had verlaten. Met hernieuwd enthousiasme volgde ik de aanwijzingen naar het modderige pad waar de gevederde bezoeker uithing.
Daar was hij, de sneeuwgors die nonchalant door de modder huppelde. Zijn winterkleed ging naadloos over in de tinten van de omgeving, zozeer zelfs dat verschillende wandelaars en fietsers de vogel pas zagen toen ze er bijna op stonden. Een aantal keer schrok de vogel hiervan en vloog weg naar de overkant om vervolgens na een minuut of vijf weer terug te keren. Het was interessant om deze sneeuwgors te vergelijken met de vogels die ik in hun wittere broedkleed had gezien tijdens een reis naar Spitsbergen in juni. Sneeuwgorzen zijn overigens de enige zangvogels op deze Arctische archipel, maar dat terzijde…
Laag standpunt
Ik observeerde de kleine vogel vanaf een respectvolle afstand en probeerde me op de grond te laten zakken om foto’s te maken vanaf een laag standpunt. De uitdagingen van het modderige pad en de grote plassen stonden mijn pogingen echter in de weg, waardoor ik niet tevreden was met het resultaat en zeker niet met de achtergrond en de kleuren om de vogel heen.
Net toen de frustratie dreigde toe te slaan, verplaatste mijn fotomodel zich naar een helling voor me. De hoek was ideaal, waardoor een kleine scherptediepte mogelijk was zonder dat ik helemaal plat hoefde te gaan liggen. Onverwacht kreeg ik ineens versterking van een van mijn lievelingsvogels – de torenvalk – die vrij laag boven de sneeuwgors ging zweven. Zich bewust van het potentiële gevaar bleef het vogeltje stokstijf staan, af en toe met een ietwat nerveuze blik naar boven kijkend. De rover had zijn zinnen waarschijnlijk op kleine knaagdiertjes gezet maar dit bleek het perfecte fotomoment te zijn.
Dezelfde vogel?
Ik greep mijn kans en legde mijn onderwerp vast vanuit verschillende hoeken met de kleur van het pad en die van het gras. Tevreden ging ik boven op de helling staan en bleef een hele poos de vogel observeren. Door de drang om het perfecte plaatje te maken vergeten we soms om gewoon te kijken. Ik had een jaar eerder een sneeuwgors op precies dezelfde plek gezien – zou het dezelfde vogel zijn geweest? Wie weet…Toen de hemelsluizen onverbiddelijk opengingen sprong ik weer op mijn fiets en ging terug naar Wassenaar, helemaal doorweekt maar blij met mijn ontmoeting in de polder.
De foto’s heb ik vastgelegd met de Canon R5 en de RF 100-500. Het was een bewolkte en dus vrij donkere ochtend. Instellingen voor de hoofdfoto: ISO 800, f7.1, 1/320 sec, 500mm. Omdat de vogel even stil stond kon ik experimenten met verschillende instellingen. Licht bewerkt in Adobe Lightroom en Topaz Denoise.
Eén reactie
Leuk stukje blog en mooie foto’s.