Op naar de Harz
Het plan was om in de meivakantie twee weken te gaan fietsen. Helaas zette een klimongeluk van mijn vrouw een streep door dat plan. Voorlopig voor ons daarom helaas geen actieve fiets- of klimvakanties. In plaats daarvan werd het een weekje naar Duitsland, de Harz om precies te zijn. Niet te ver weg en prima geschikt om te wandelen, want niet al te zware wandelingen mochten inmiddels gelukkig wel van de chirurg en fysiotherapeut. Ook een prima gebied om te vogelen leek me, dus ging de kijker mee.
Op het laatste moment toch ook de camera maar meegenomen, want je weet maar nooit. Omdat ik echter geen zin had er tijdens onze wandelingen mee te zeulen, bleef deze de eerste dagen netjes opgeborgen in de rugzak. En ondanks dat we veel – voor ons Hagenezen – leuke soorten zagen (zwarte spechten, fluiters, grauwe klauwieren), miste ik ‘m niet echt. Het is tenslotte ook wel eens lekker om gewoon rustig te kijken.
Vuurgoudhaan
Toen we op de vierde dag van ons verblijf op het balkon van ons vakantie-appartement zaten te lunchen, hoorde ik een vuurgoudhaan. Wat leuk, het beestje kwam telkens naar de rand van het bos, dusdanig opgewonden roepend dat ik gokte dat er een kaper op de kust was, hoewel ik die niet kon zien. Enfin. Ik pakte mijn camera uit de tas, monteerde de lens en dacht ‘dat wordt prijsschieten’. Maar dat was buiten de vriendelijke buurman gerekend.
De buurman
Die buurman bleek een spraakzame Duitser op leeftijd te zijn, die daar alleen woonde en klaarblijkelijk wel om een praatje verlegen zat. Ik stond namelijk nog geen minuut aan de bosrand en had de vogel nét in beeld, toen hij naast me stond om te laten zien wat zijn hobby was. Nou? Het verzamelen van bijzondere munten! In het daaropvolgende halfuur liet hij me diverse delen van zijn – naar ik vermoed immense – verzameling zien. Ik richtte, na beleefd een en ander te hebben bewonderd, mijn camera weer op de bomen. Dat signaal leek te werken. Hij wenste me veel succes met fotograferen, liep weg maar stond vervolgens vijf minuten later alweer naast me met nieuwe munten. Enfin, hij had even iemand om tegen te praten, en ik leerde een hoop bij over de Duitse “Sonderausgaben”. Gelukkig lukte het me tussendoor ook nog om wat plaatjes te maken.
De (anti)climax
Toen ik de dag erna nog een poging wilde doen, hing hij onmiddellijk over de railing van zijn balkon te zwaaien met een singeltje van Mouth & MacNeal (voor de jongeren onder ons: een Nederlands zangduo uit begin jaren zeventig van de vorige eeuw). Kende ik die? “Ja, die kende ik, zij het niet persoonlijk”. En net toen ik een tjiftjaf prachtig vrij op de korrel had (de vuurgoudhaan was van het toneel verdwenen), klonk het achter me: “En deze? Ook uit Nederland!”. Ik draaide me om en zag wederom een singeltje, ditmaal van Vader Abraham en de smurfen. Op dat moment knapte er iets. Ik ben huilend naar binnen gerend en heb de camera in de tas gesmeten en de rest van onze vakantie niet meer aangeraakt….
Eén reactie
Haha geweldig!