Stefan de steltkluut

“Regen is een zegen!” Het is dat ik geen tegeltjes kan ophangen, maar anders had ik deze spreuk een prominente plek gegeven. Ik ben Stefan de steltkluut en dit is mijn verhaal.

Mijn Spaanse begin

Ik ben twee jaar geleden uit het ei gekropen en kreeg de naam Esteban. Dat klinkt je waarschijnlijk erg Spaans in de oren en dat klopt, want ik ben geboren in de buurt van Valencia. Ik had twee zusjes, María en Silvia, maar dat is letterlijk verleden tijd omdat ze beide niet meer in leven zijn. Nog voor ze überhaupt konden vliegen zijn ze ten prooi gevallen aan roofdieren. Ik weet niet welk dier het is geweest (het gebeurde ’s nachts) maar kan me de blinde paniek en de verslagenheid nog herinneren als de dag van gisteren. Het is een wonder dat ik nog wél leef en dat dank ik volledig aan mijn ouders. Met gevaar voor eigen leven probeerden zij te redden wie er te redden viel. Het lot wilde blijkbaar dat ik dat was…

Een nieuw trauma

Een jaar later keerde ik terug om zelf te gaan broeden maar schrok me een ongeluk bij de aanblik van mijn thuis. Onze lange poten zijn gemaakt om door een flinke laag water te kunnen waden, maar dat bleek niet bepaald nodig. Al voordat we begonnen met broeden stond het water op het niveau waarop we het ‘t jaar ervoor hadden achtergelaten. Op het moment dat mijn eerste kinderen uit het ei kropen, was ons nest al zo goed als drooggevallen.

Wat we al vreesden gebeurde: droge grond is een rode loper voor allerhande roofdieren. Het gevaar komt dan werkelijk van alle kanten en het bleek onmogelijk om onze kleintjes 24 uur per dag te beschermen. We begonnen met vier kinderen (twee zoons en twee dochters), maar binnen vijf dagen was er niet één meer over. Een nieuw trauma, maar het maakte me ook één ding duidelijk: dit is mijn land niet meer. De hitte en de droogte maken de omstandigheden onleefbaar. Als ik iets van mijn bestaan wil maken, moest ik rigoureuze stappen ondernemen.

Noordwaarts

Na een winter in Marokko nam ik een ingrijpend maar onvermijdelijk besluit. Samen met vijf soortgenoten besloot ik veel verder naar het noorden te vliegen. Onderweg zag ik al dat mijn keuze zeer waarschijnlijk de juiste was. We kwamen angstwekkend weinig water tegen. Pas toen ik halverwege Frankrijk was, leek de wereld wat natter en groener te worden. Ik wilde absoluut geen risico nemen, dus vervolgde ik mijn weg verder noordwaarts.

Eén van mijn vrienden vatte het nogal ambitieuze plan op om over te steken naar Engeland. Hij had ergens opgevangen dat je daar volop keuze hebt wat betreft mooie en rustige broedplekken met veel water en een mild klimaat. Je moest er echter wel even een stuk zee voor oversteken en daar had ik nou net even geen zin in. Ik wenste hem succes en deed dat alvast in zijn nieuwe moerstaal. Toen bleek dat hij nog wel wat leren had. Als je ‘Break a leg’ letterlijk opvat, klinkt het in ons geval natuurlijk nogal onvriendelijk …

De zoektocht noordwaarts ging in vele etappes en onderweg kwam ik veel mooie en potentieel geschikte broedplekken tegen. Ik voelde me echter nog steeds energiek en had geen haast. Om zo zeker mogelijk te zijn dat we de droogte ver genoeg achter ons lieten, vlogen we door tot we werden tegengehouden door een barrière in de vorm van een zee. Net onder de zeedijk lag een gebied dat er werkelijk perfect uitzag. Ik was blijkbaar niet de enige die op het lumineuze idee van de route naar het noorden was gekomen, want er liepen bijna net zo veel soortgenoten rond als op mijn oude plekje in Spanje. Dat had ik niet verwacht, maar het sterkte me wel in de overtuiging dat ik het goede had gedaan.

Zonnige toekomst

Ik bleek te zijn terecht gekomen in het gebied dat Lauwersmeer heet, specifiek in de Ezumakeeg. Het gebied was groen, nat en enorm druk met allerhande vogels. Sommige soorten kende ik – die had ik ook in Spanje al eens gezien – maar er liepen ook vogels tussen die ik nog niet eerder was tegengekomen. Rigoureuze veranderingen gaan gepaard met nieuwe ervaringen en nieuwe ontmoetingen en ik vond het allemaal even geweldig. Ik voelde een spanning en een opwinding die hoort bij een nieuw begin, iets wat lijkt op een vorm van verliefdheid.

Mijn vriendin en ik zochten een mooi, strategisch plekje uit voor een nest. We vonden een pure A-locatie tussen twee slenkjes en daar zitten we nu nog steeds. Binnen vijftig meter van ons zitten nog drie andere nesten. Dat is erg fijn want als er gevaar dreigt kunnen we dat met vereende krachten te lijf. Bovendien wonen er ook enkele kieviten. Zij zien er misschien lief en mooi uit, maar het zijn brute lefgozers als een roofvogel, kraai of meeuw ook maar de schijn oproept dichtbij te willen komen.

Tweede legsel

Inmiddels zijn er vier eieren en ik verwacht dat over een week of twee mijn tweede legsel het levenslicht ziet. De afgelopen dagen heeft het flink geregend en op dit moment miezert het weer. Ik weet dat jullie verlangen naar warmte en zonlicht, maar dit natte voorjaar is voor ons precies waar we naar op zoek waren. Bij slecht weer zijn er minder rovers op pad en belangrijker: we blijven zo voorlopig omringd door water en dat betekent veiligheid en voedsel.

Tot nu toe zorgt de regen er dus voor dat ik de toekomst in mijn nieuwe thuisland zonnig tegemoetzie. Ik heb in het kader van inburgering mijn naam ook maar veranderd. Esteban is Stefan geworden en mijn kinderen zullen ook mooie, Nederlandse namen krijgen.

Er lopen hier trouwens ook veel vogelaars rond die van ons lijken te genieten. Dat doet me goed en houdt bovendien ook veel rovers weg. Voel je vrij om binnenkort op kraamvisite te komen. Mi casa es tu casa!