Een zwaar gemoed
Hoe blijf je optimistisch in een wereld die steeds duisterder lijkt te worden? Het is een vraag die mij regelmatig bezighoudt. De ochtendkrant toont me de afschuwelijke verwoestingen in Gaza en op de radio hoor ik de meest verontrustende berichten over de plannen van de regering Trump. Bosbranden in Californië zijn niet onder controle te krijgen en een enorme stuk op drift geraakt ijs drijft langzaam maar zeker richting Zuid-Georgië. Zelfs zonder ‘partij’ te kiezen kun je niet om alle ellende heen. Goed, de vele weken zonder zon hebben ongetwijfeld ook hun uitwerking op mijn gemoed.
Er zijn, begrijp ik, steeds meer mensen die ervoor kiezen om het nieuws maar helemaal te negeren. Die struisvogelpolitiek lijkt me, ondanks de leuke naam, echter ook niet zaligmakend. Ik kan het niet, en misschien wil ik het ook wel niet, want wegkijken heeft volgens mij nog nooit tot een oplossing geleid.
Lichtpuntje in de polder
Dit alles lag ik me te bedenken terwijl ik in de modder naast een waterplas lag, rustig wachtend op een kleine zilverreiger, die langzaam mijn kant op leek te komen. Mijn sombere gedachten hadden me die ochtend naar buiten gejaagd – op zoek naar een lichtpuntje. In dit geval vrij letterlijk, want het witte reigertje stak als enige duidelijk af tegen de – door de mist – verder grauw kleurende polder.
Hoe doet zo’n vogel dat toch? Hoewel het water op deze locatie op zijn zachts gezegd troebel is te noemen, zien deze vogels er desondanks meestal onberispelijk uit. En zitten ze door een onbesuisde actie toch onder de modder, dan is die binnen no-time weer verdwenen. Goede verzorging van de veren en een waterafstotend vetlaagje zijn daarvoor essentieel. Zorgen dat je lekker in je veren zit, zeg maar.
De oplossing?
Misschien zat daar wel de oplossing voor mijn vraagstuk in: het is niet erg om je – door nieuwsconsumptie – af toe even ‘vies’ te maken, zolang het maar niet te lang aan je blijft plakken. Zorgen dat je lekker in je veren, of je vel, zit dus! Na het lezen van de krant even de natuur in kan daarbij helpen. Daar zijn meestal wel lichtpuntjes te vinden, in de vorm van een mooi landschap, een onverwachte ontmoeting of een aantrekkelijk fotomodel zoals de kleine zillie, die inmiddels vlak voor me liep. Mijn humeur klaart er in de meeste gevallen accuut van op.
Thuisgekomen trok ik mijn modderige kleding uit, bekeek de foto’s en voelde me inderdaad een stuk beter. Met dank aan het reigertje. Een soort waarmee het, ondanks alles, in Nederland best goed lijkt te gaan… Ook dát kun je zien. Als je je kop tenminste niet in het zand steekt.
3 reacties
Hoi Hans, helemaal waar wat je schrijft, het is een akelige tijd. Maar naar buiten de natuur in is een goed alternatief. Ook in de stad. Ik werd gisteren verrast met een hele groep putters die druk kwetterend nog snel hun buik vulden voor de koude nacht.
Annelies.
Hoi Hans,
Dank voor je mooie blog. Heel herkenbaar overigens, zowel je gevoelens en gedachten als het opvrolijken van de natuur en deze reiger. Ik vind heel veel vogelsoorten mooi, ze hebben allemaal wel iets anders, maar sommige ‘raken’ mij meer dan de ander. De kleine zilverreiger is daar één van. Er zijn weinig vogels waar ik om moet lachhen, deze wel. Ze zijn zo koddig met al dat gespring, onverwachte bewegingen en een soort van bravoure. Voor dit jaar is een van mijn foto-voornemens om te kijken of ik een leuke foto/serie kan maken van een grappige situatie met een kleine zilver reiger.
Hartelijke groet,
April Ranshuijsen
Lekker filosoferen in de modder, terwijl je ligt te wachten op een hagelwitte schoonheid.
In plaats van somberen achter de krant.
Goed dat het (mij) af en toe gezegd wordt …
Groet,
Bert