Hopen op een Hop

Hop op Texel

Een paar jaar geleden waren we een weekje op Texel. Op de dag van aankomst was er een hop gezien. De foto’s die ik zag op waarneming.nl lieten echter een nogal fletse en verfomfaaide vogel zien, dus echt haast om er naartoe te gaan had ik niet. Leuk om te zien natuurlijk, daar niet van, maar voor de foto? Mwoaahh, dan kon ik me wel een mooier exemplaar voorstellen.

Naar de camping

De volgende dag besloten we toch maar even een kijkje te nemen op de camping waar de vogel in alle rust foerageerde. De hop bleek eruit te zien zoals ik al had gevreesd: behoorlijk uitgewoond. Misschien had ‘ie een zwaar broedseizoen achter de rug, of een lange reis die ‘m niet in de koude kleren was gaan zitten. Wie zal het zeggen? Hoe dan ook, zijn verenpak had in elk geval betere dagen gekend. Verder maakte de vogel echter een vitale en normale indruk, hij liep druk te foerageren en werd hij alert, dan zette hij zijn kuif (of wat daarvan over was) op. En ach, misschien is zelfs een hop op enig moment gewoon wel over z’n esthetisch hoogtepunt heen. Met een andere aanwezige vogelaar sprak ik aldus in weinige flatteuze bewoordingen over deze ‘horrorhop’.

Een droom komt uit

Voor een dame van in de tachtig, die zich inmiddels bij ons had gevoegd, maakte het evengoed allemaal niks uit. Want wat bleek? Ze had ooit, als klein kind, in een boek een plaatje van een hop gezien en wilde er sindsdien dolgraag eens eentje in het echt zien. En na pakweg zeventig jaar ‘hopen op een hop’ was het daar nu dan eindelijk van gekomen!

En wat vond ze het geweldig! Ze genoot overduidelijk met volle teugen. Weliswaar was de vogel iets minder oranje dan ze had gedacht op basis van de plaatjes van destijds, maar dat ‘ie af toe zelfs even zijn kuif opzette maakte veel goed. 

Ik voelde me acuut een beetje ongemakkelijk en op mijn plek gezet omdat ik zo had zitten zeuren en zeveren over het uiterlijk van deze vogel en hoopte maar dat ze dit allemaal niet had gehoord. Want het blijft natuurlijk een prachtige vogel… En laten we eerlijk zijn: er eentje kunnen zien in ons land is toch al gewoon genieten? Dat had die mevrouw allemaal toch maar dondersgoed in de smiezen!