Op het balkon
Jaren geleden, tijdens een weekje snowboarden in de Franse Alpen, zag ik op het balkon van ons appartement voor het eerst een alpenheggenmus, op minder dan een halve meter afstand. Ik kon hem prachtig bestuderen en genoot van de prachtige kleurschakeringen in zijn verenkleed. Er was echter wel één minpuntje: er zat dubbel glas tussen mij en de vogel, dus een goed plaatje zat er niet in. Natuurlijk maakte ik nog wel een bewijsfoto met mijn telefoon, zo had ik in elk geval nog een plaatje van deze schoonheid. ‘Wat een prachtige vogel, die wil ik nog wel eens een keer fatsoenlijk fotograferen’, zo bedacht ik me. Een zaadje was geplant.
Op de toren
Niet zo lang geleden leek die kans zich eindelijk voor te doen. Vorig jaar maart streek er namelijk eentje neer op één van de hoge overheidsgebouwen hier in de stad, slechts een paar minuten fietsen van mijn huis. Alleen zat ‘ie nogal hoog, op de 12e verdieping ofzo. Van heinde en verre stroomden de twitchers toe, maar in de lokale appgroep werd nadrukkelijk gemeld dat het gebouw niet toegankelijk was voor buitenstaanders. En sukkel als ik ben, besloot ik degene die dit bericht had geplaatst (en die er werkt) niet lastig te vallen met de vraag of er misschien stiekem niet toch iets – ik vertel het echt niemand – te ‘regelen’ was. Ik ging dus braaf met kijker en scope omhoog staan turen vanaf de openbare weg om af toe een glimp van het vogeltje op te vangen. De camera nam ik niet eens mee. Achteraf bleek echter dat ik zo ongeveer de enige was geweest die zich niet had gemeld bij de persoon in kwestie, want dagenlang werden er groepjes binnengelaten om een uurtje vanaf een dakterras hun geluk te beproeven. Tja, die waren dus zo slim (of zo brutaal) geweest om wél te vragen of er misschien ‘toch niet iets mogelijk was’. Sommigen van hen kregen daardoor de mogelijkheid om de vogel prachtig te fotograferen. Tussen de bakstenen, maar toch. Grrrrrrrr.
Maar, laat ik het positief bekijken, want dit was wél het moment dat het eerder geplante zaadje verder begon te ontkiemen en ik dacht: ‘als het zo moet, dan ga ik dat beest toch gewoon lekker opzoeken op de plek waar ‘ie hoort te zitten: in de bergen’. Dat is tenslotte ook nog eens veel leuker dan op zo’n stomme, stenen kantoortoren. Krijg je ook nog een beetje het vakantiegevoel. Ja toch, niet dan? En daarbij: dat woord ‘Alpen’ in zijn naam staat daar natuurlijk ook niet geheel toevallig….
Op de berg
Minder dan een jaartje later lag ik dus in de Alpen, lekker in de sneeuw en op 2350 meter hoogte (een stuk hoger dan die suffe toren), met vlak voor me een alpenheggenmus. Joepie! Soms zat ‘ie net zo dichtbij als destijds in Frankrijk, maar nu zonder het dubbele glas en ook de telescoop kon ik gewoon thuislaten. Af en toe lukte het me zelfs om met de groothoeklens een plaatje te maken. Hoppa! En geef nou toe: zo’n vogel hoort toch ook gewoon in de bergen? En passant pakte ik ook diverse andere leuke soorten mee, waarvan ze op dat dakterras natuurlijk alleen maar hadden kunnen dromen. Wie het laatst lacht ….
