Fotomodel: juveniele buizerd

Hoewel ik bij het fotograferen van vogels meestal wel een vrij concreet doel voor ogen heb, zijn er ook af en toe situaties die zich spontaan aandienen. De kunst is dan om in zo’n geval niet alleen het potentieel te zien, maar ook snel tot actie over te gaan. Een mooie kans kan immers net zo snel verdwijnen als dat hij zich aandient….

Hardlopen, maar met ogen en oren open

Toen ik afgelopen zomer een rondje aan het hardlopen was, hoorde ik opeens het luidruchtig roepen van een roofvogel. Het bleek een jonge buizerd te zijn. De vogel zat relatief laag en was zeer ‘aanwezig’, duidelijk om aandacht van zijn ouders bedelend. Terwijl ik verder rende, bedacht ik me dat het meestal maar kort duurt dat ze zich zo goed laten zien en dat ik er dus maar beter direct even met de camera naartoe kon gaan.

Gewapend hiermee keerde ik aldus weer terug, en zag tot mijn verrassing dat het niet één vogel betrof, maar dat er maar liefst drie jongen rondhingen. Leuk! Ze vlogen regelmatig van tak naar tak, ondertussen een kabaal van jewelste makend. Dat bood kansen!

Fotografisch dingetje

Ik zag echter ook al snel dat het fotografisch nog wel een dingetje zou worden: het was inmiddels midden op de dag en de zon scheen volop. Het voordeel daarvan is natuurlijk dat je ook in een donker bos (met de bomen vol in blad) nog genoeg licht hebt om te fotograferen. Het nadeel is echter dat er grote contrasten zijn tussen de lichte (door de zon beschenen) en donkere plekken (in de schaduw). Een camera met een hoog dynamisch bereik helpt wel wat, maar vaak is het resultaat het toch nét niet.

In eerste instantie concentreerde ik me daarom op die plekken waar de vogel zelf in de schaduw zat. Daarbij zocht ik naar een achtergrond die wat verder weg lag, zodat de vogel mooi hiervan ‘los’ zou komen. Op die wijze lukte het me een aantal foto’s te maken waar ik technisch wel tevreden over was: de vogel was (ondanks de lage sluitertijd) goed scherp, een rustige achtergrond (voor zover dat mogelijk is in een bosomgeving) en acceptabele kleuren. Het leverde me een foto op van een ‘buizerd op een tak’. Netjes, maar niet echt spannend.

Garnituur

Het werd al iets beter toen ik een vergelijkbare foto kon maken van één van de vogels, maar nu op een tak met nog wat begroeiing eromheen. Okay, dit is natuurlijk een smaakkwestie, maar ik vind een wat ‘minder cleane’ foto vaak net even wat spannender. Bij een maaltijd wordt tenslotte ook vaak wat garnituur geserveerd.

Mijn honger voor wat betreft leuke foto’s van een juveniele buizerd was inmiddels weliswaar ruimschoots gestild, maar er knaagde toch nog iets. Ergens voelde ik dat er nog meer in zat, maar wat? Ik had ‘vogel technisch’ weliswaar niks te klagen, maar er miste ‘fotografisch’ wat. En ik was er nu toch, dus kon ik beter maar even kijken of er misschien nog meer uit te halen was.

Tegenlicht en door het blad

Op dat moment besloot ik te gaan zoeken naar een plek waar ik één van mijn lievelingsmethodes kon toepassen: niet alleen tegen het licht in fotograferen, maar ook nog eens door de bladeren heen. Deze aanpak levert vaak spannende beelden op, doordat sommige bladeren veranderen in lichtbollen en er allerhande patronen ontstaan. Het is natuurlijk even goed zoeken naar een geschikt doorkijkje, het moet daarnaast niet te hard waaien en je onderwerp zelf moet natuurlijk niet te veel aan het oog onttrokken worden. In elk geval het oog en de kop moeten wat mij betreft goed scherp en zichtbaar blijven. Uiteindelijk vond ik wat ik zocht: de vogel, zittend op een ranke zijtak, die ik door het gebladerte heen grotendeels ‘vrij’ kreeg. Het tegenlicht zorgde ervoor dat de bladeren veranderden in allerhande lichte vlekken, twee bomen in de achtergrond zorgden voor de nodige diepte in de foto. Vanwege het tegenlicht moest ik uiteraard wel overbelichten. Toen de buizerd z’n kop even draaide en keek naar iets dat z’n aandacht trok, was de compositie naar mijn idee ideaal en drukte ik op het knopje. Ik keek op mijn schermpje en zag: ‘missie geslaagd’.