Stel: je bent een geelsnavelkoekoek. Je geboortegrond ligt in de nevelbossen van de Smokey Mountains aan de westkust van de Verenigde Staten. Vrolijk zit je daar te koekoeken in de lente en nadat je weer een leuk vrouwtje hebt ontmoet en wat rupsen hebt gegeten, vlieg je voor de kou uit, naar het zonnige zuiden om daar de winter door te brengen. En dat doe je zo, jaar in jaar uit. Net als al die andere geelsnavelkoekoeken die je kent.
Eigenwijs is ook wijs
Prettig en comfortabel, zo voel je je erbij. Maar, nu de jaren vorderen, begint het steeds vaker te jeuken. Heftige, wederkerende dromen heb je. Van iets ontastbaars, iets exotisch. Met meer en meer minachting kijk je om je heen naar al die geelsnavelkoekoeken altijd maar hetzelfde doen. Slaapwandelaars, denk je dan. Op een ochtend zit het ineens in je hoofd. “Ik ga dit jaar eens níet naar het zuiden.” Het blijft door echoën en het laat je niet meer los.
Dan neem je je besluit: morgenvroeg vertrek je en zul je vliegen naar waar de zon opkomt. En daar ga je dan, met het krieken van de dag. Hoog stijg je op. De bergen worden heuvels, heuvels worden steden, en steden worden duinen. Dan zie je de zeereep en je denkt “niet stoppen nu, dat water over!” Zonder te weten hoe ver het is en zonder te weten wat je daar zult vinden. De andere koekoeken roepen je nog na. “Doe het niet, dommerd, dit is idioot, dwaas!” Maar je negeert ze en bevind je al boven open water.
Nieuw land
De eerste paar uur boven de oceaan verlopen prima. Maar na zes uur non-stop vliegen, en niks dan blauw onder en boven, sluipt de twijfel erin: “shit, er zou hier toch wel ergens land zijn?” Terugkeren is geen optie meer. Je besluit door te vliegen. Uren en uren vlieg je nog door. Af en toe schiet de kramp erin en denk je neer te storten. Een ander moment kom je in een storm terecht en raak je flink van koers. Steeds herpak je jezelf. Totdat je eindelijk aan de horizon een dunne streep ontwaart: land! De lijn wordt groter en groter en met je laatste inspanning haal je de kust van dit nieuwe lage land.
Klikker-cyclopen
Volledig uitgeput plof je neer in het eerste bosje dat je ziet, direct aan de kust. Je wilt alleen nog maar rusten, slapen en daarna eten. Je dommelt net weg in een zachte droom vol bessen en sappige insecten. “Maar huh, wat is dat…?” schrik je wakker. Een groot eenogig wezen staart je recht aan en komt steeds dichterbij, klikklikklikklik. “Wat een rotgeluid! Ik wil slapen! Laat me met rust!” Klikklikklikklik klikkerdeklik. “Wat nou weer?!” Opgewonden lage tonen en gejoel. Niet veel later komen er grote, ronkende gevaartes aan, wel twintig, dertig stuks. En uit al die holen stappen nog meer van die klikker-cyclopen. Klikklikklikklik, en dichterbij, dichterbij. Nu pas ben je helemaal wakker, ruw ontwaakt uit je dromerige toestand. Ze hebben het op jou gemunt! Weg hier, wat is dit voor een plek? “Terug!” denk je in blinde paniek, vergetende dat de koek totaal op is. Gesteund door een shot adrenaline vlieg je op. Nog heel even werken je vleugelspieren mee, om het daarna net zo snel weer te begeven. Net nu je weer boven het water bent. Verward stort je in zee.
Had je maar naar de anderen geluisterd. “Dit is geen plek voor geelsnavelkoekoeken” denk je nog, net voordat je kopje-onder gaat.
