Een sloom voorjaar
Dit voorjaar was het hier nogal ‘sloom’ naar mijn idee. Voor wat betreft vogelen dan natuurlijk, want de kabinetsformatie verliep natuurlijk allesbehalve rustig. Maar goed, terug naar de vogels. Er waren weinig spectaculaire soorten in de regio, en ook het fotograferen stond op een laag pitje. Ik had, zo bedacht ik me, wel eens betere tijden gehad.
Nou had ik op zich niet te klagen hoor, want ik had wel de nodige tripjes naar het buitenland gemaakt en me daar naar hartenlust kunnen uitleven op leuke en deels voor mij ‘nieuwe’ vogelsoorten. Maar vogelen en fotograferen ‘vanuit huis’ is wel zo leuk en juist dát zat een beetje in het slop…
Twee Amerikanen
Daar kwam verandering in toen ik op een vroege aprildag een Amerikaans echtpaar zou gaan gidsen in het bos hier aan het einde van de straat. Meestal wanneer ik buitenlanders gids willen ze zoveel mogelijk soorten zien, of juist heel specifieke doelsoorten, of fotograferen. Het echtpaar was echter, vanwege werk voor de Amerikaanse overheid, onlangs in Den Haag komen wonen en ze maakten regelmatig een ommetje door het bos. Het was ze daarbij opgevallen dat er vrij veel vogels zaten en nu wilden ze wel eens weten welke vogels dat dan precies allemaal waren, die zo luidkeels zongen.
Terugkerend enthousiasme
We hadden rond zonsopkomst afgesproken bij het Malieveld en liepen vanaf daar het bos in. Links en rechts werd al volop gezongen. Het leuke was, dat voor deze mensen eigenlijk alles ‘nieuw’ was. Ik kon dus vanaf het eerste moment beginnen met aanwijzen, beschrijven en wat informatie geven. De Amerikanen waren bij elke soort, of het nou een merel, koolmees of bosuil was, even enthousiast. En een reiger, die gewoon blijft staan wanneer je langsloop? “How amazing”! En het leuke was: dat enthousiasme werkte aanstekelijk! Ik begon er zelf steeds meer zin in te krijgen en merkte dat ik met veel verve stond te vertellen hoe prachtig en herkenbaar een zwartkop zingt. En hoe kenmerkend de borsttekening van een zanglijster is. Of hoe de lokale bosuil vaak op z’n vaste stekkie zit. Ook begon ik te vertellen over de andere seizoenen. Want nu hadden we voornamelijk zangvogels, maar in de winter zitten er op de vijver talloze leuke eendensoorten, die ook zeker de moeite waard zijn. Uiteindelijk zagen we een kleine veertig soorten en stuk voor stuk konden ze rekenen op waardering van mijn gasten.
Wat nou ‘sloom’?
Het bos waar ik bijna elke dag wel even kom, zag ik opeens met andere ogen. Wat nou ‘sloom’ voorjaar? Er was meer dan genoeg te beleven en dat op een steenworp afstand van mijn huis. Het plezier in vogelen (en fotograferen) was op slag weer terug! Met dank aan andermans ogen.
