Column – Wijsneus

In alle stilte stond ik, op een bewolkte en koude winterochtend, langs een rietkraag. Geconcentreerd luisterde ik of ik wat hoorde. Helaas, ik hoorde weinig. Alleen het ruisen van de wind. Maar goed, ‘wat niet is, kan altijd nog komen’ denk ik dan altijd maar. Op z’n dooie gemak kwam er een grote zilverreiger om de hoek van het plasje gescharreld. De vogel had mij nog niet in de gaten, en ik maakte er voorzichtig een plaatje van.

Na een tijdje kwam er, duidelijk gehaast, een man aangelopen. Camera al om de nek, statief nog in de hand. Hij keek licht verwilderd om zich heen. Een wat wonderlijk gesprek volgde.

Ik: “Mogguh”

Man: “En, heb je ze al gezien?”

Ik: “Wat?”

Man: “Nou, die baardmannetjes natuurlijk”

Ik: “Nee nog niet gezien vandaag, en ook nog niks gehoord trouwens”

Man: “Maar ze moeten hier wel zitten volgens Waarneming”

Ik (grappend): “Ze kunnen vliegen hè?”

Man: “Nou, ze zijn hier gisteren nog gemeld, dus ze moeten er zitten – de pijl staat precies op deze plek”

Ik: “Nou ja, volgens mij scharrelen ze een beetje door het hele gebied, een paar dagen geleden heb ik nog een groepje gezien daar in dat rietveld achter de brug.  Maar goed, zoals gezegd heb ik ze hier vandaag dus nog niet gezien of gehoord. Ik zou zeggen: gewoon even geduld hebben, wie weet duiken ze zo opeens op”

Man (opeens achterdochtig): “En wat stond je dan daarstraks te fotograferen?”

Ik: “Grote zilverreiger”

Man: “Oh, hmmmm, okay. Nou ja, daar kom ik niet voor, die hebben we in de Biesbosch ook”

Ik: “Baardmannetjes ook wel volgens mij”

Man (sarcastische toon): “Ach, een wijsneus”

Daarop beende hij, duidelijk ontevreden, weg. Ik was weer alleen. Er lagen alleen nog wat druppels sarcasme op de grond.

Ik spoelde het gesprek in mijn hoofd nog eens terug, om te achterhalen waar het nou precies mis was gegaan. Had ik direct moeten snappen dat hij voor de baardmannetjes kwam? Was mijn (standaard) grapje over het kunnen vliegen wellicht verkeerd gevallen? Okay, het was natuurlijk ook wel een beetje flauw.. Of had ik misschien niet moeten zeggen dat er volgens mij ook in Biesb…. 

Hier stopten mijn overpeinzingen abrupt, want opeens klonk er een vrolijk en bekend ‘geping’ vanachter de eerste rietkraag. En warempel, enkele seconden later klommen ze naar boven: de baardmannetjes. Ik telde er in de gauwigheid maar liefst een stuk of elf. Snel keek ik het pad nog af, maar de man was inmiddels al in geen velden of wegen meer te bekennen.