Column – Oppeppers

Meestal begin ik de dag met een kop koffie en de krant. Een ‘echte’, op papier. De laatste jaren valt dit ritueel me echter steeds zwaarder. Er zitten namelijk regelmatig dagen bij dat ik bij pagina drie de handdoek al in de ring wil gooien. Want wat een ellende allemaal. Oorlogen, natuurrampen, wereldwijd oprukkende autocraten, groeiende ongelijkheid in veel landen en natuurlijk de grote zorgen rondom het klimaat en de biodiversiteit. Vooral bij dat laatste lijkt het vaak of het kwartje maar niet wil vallen. Wat daarbij natuurlijk niet helpt, is het steeds breder gedeelde idee dat wetenschap ‘ook maar een mening’ is. Klein leed als minder treinen, meer files en meer winkeldiefstal door zelfscankassa’s laat ik voor het gemak maar even buiten beschouwing. Maar alles bij elkaar: je zou er moedeloos van worden. 

Op zulke dagen is het dan fijn als er ook wat lichtpuntjes zijn. Van die ogenschijnlijk simpele dingen, die je dag weer goedmaken. Waardoor je ongemerkt opeens wat rechterop gaat lopen, misschien zelfs hardop zingt als er niemand in de buurt is en zo voor even alle ellende en rampspoed kunt vergeten.

Geen mus gezien  

Twee jaar geleden was ik aangenaam verrast toen ik tijdens mijn MUS-telling (Meetnet Urbane Soorten) voor het eerst een kleine karekiet kon bijschrijven. Op zich natuurlijk niet zo’n spectaculaire soort, maar het simpele feit dat deze nu ook bij mij in de straat zat maakte dat ik de rest van de dag in een opperbeste stemming verkeerde. Trein te laat? Wat maakt het uit, ik had vanochtend toch maar mooi die kleine ratelaar te pakken. Toen ik ‘m daarna tijdens ons avondwandelingetje door de buurt ook nog regelmatig hoorde, en het dus een blijvertje leek te zijn, was het feest compleet. Ik heb er voor mijn gevoel weken op kunnen teren. Saillant detail: ik heb tijdens mijn tellingen nog niet één keer een gewone huismus kunnen noteren…. Dat zou best eens de volgende blijmaker kunnen worden!

Kleurige nieuwkomers

Een andere nieuwkomer hier in de straat is de putter. Nu is dat sowieso een soort waarmee het goed gaat in Nederland, want volgens de gegevens van Sovon is de broedvogelpopulatie sinds de jaren tachtig zo ongeveer verzestienvoudigd. Met recht een goed-nieuwsvogel dus! 

De laatste jaren hoorde en zag ik ze al steeds vaker in het bos en in de stadsparken hier in Den Haag, maar drie jaar geleden zag ik ze dan eindelijk voor het eerst in de boompjes voor onze deur. De ‘dag die je wist dat zou komen’ zeg maar. En vorig jaar heeft een paartje hier in de binnentuinen gebroed, voor zover ik weet het eerste broedsel in de straat. Een paar huizen verderop weliswaar, maar toch. Met zulk goed nieuws kun je natuurlijk ook weer niet ál te kieskeurig zijn. 

Sinds een week of twee zijn ze weer actief. Zit ik net te lezen over ballonnen en de oplopende spanningen tussen China en de Verenigde Staten, hoor ik opeens het vrolijke gekwetter van deze fraai gekleurde nieuwkomers. Met de kijker volg ik een stelletje dat elkaar een tijdje door de bomen en struiken achterna zit, nog even snel wat meepikt van de voedertafel bij de buren om vervolgens weer een tijdje in de boomtop te gaan zitten zingen. Zulke oppeppers kan ik op een ochtend als deze goed gebruiken. Mijn humeur klaart op en vrolijk neuriënd zet ik me achter mijn computer om aan het werk te gaan. Dankjewel, putters!

Er zullen ongetwijfeld wetenschappelijke studies zijn die een verband aantonen tussen het zien of horen van vogels en de gelukshormoonspiegel bij de mens. Los van de opvatting dat wetenschap dus volgens een enkele dwaalgeest ‘ook maar een mening is’, heb ik die studies natuurlijk helemaal niet nodig, want ik ervaar het – sinds de putters er weer zijn – bijna dagelijks. En ik kan het iedereen aanraden: kijk goed om je heen en hou je oren open. Je kunt namelijk zomaar een vogeltje ontwaren waar je super vrolijk van wordt! Dit advies geldt zeker voor beleidsmakers die iets in hun portefeuille hebben dat raakt aan natuur of milieu. Want misschien vallen sommige kwartjes dan nog wel net iets sneller…