Op een vrolijke zaterdagmiddag loopt er opeens een waterhoentje in onze tuin. Leuk! Nog nooit eerder hier gezien. Mooie tuinsoort. John blijkt een blijvertje en gaat niet meer weg. Behalve om te slapen, dan vertrekt hij in de schemer naar de sloot zo’n honderd meter verderop. Ik noem hem John (uitgesproken als ‘Sjon’) omdat hij me doet denken aan John van Ineke. Dit laatste snapt niemand en dat moet zo blijven.
Herrieschoppers
Het toeval wil dat ik net voor de komst van John de enige vetbol in onze tuin laag heb gehangen. Die vetbol is bestemd voor de spreeuwen en een lonely huismus die onze tuin bezoeken. Door hem laag te hangen durven de halsbandparkieten er niet meer van te snoepen. Die herrieschoppers kan ik wel schieten. Ik heb helaas geen buks. Nog niet. Nee geintje. John is ervan overtuigd dat ik de vetbol voor hem zo laag heb gehangen en het is dan ook gelijk zijn vetbol. Prima.
Paraderen
Hoe John ooit onze tuin is binnengekomen, snap ik niet gelijk maar al snel zie ik dat hij met gemak door de mazen van ons tuinhek glipt. Of dat hij eerst op de schutting vliegt om er vervolgens aan de andere kant weer van af te springen. John paradeert op dag één al rond alsof het zijn tuin is. Onze vijver is nu zijn vijver, al het voer is het zijne en hij zit op de schutting met een air van hier tot heb ik jou daar. Ik heb gelijk een zwak voor hem en diep in mijn hart wil ik John zijn.
Bloedhekel
John is een tamme waterhoen, na een halve dag loopt hij niet meer voor me weg. Al snel hebben we elkaars bedoelingen door. En onze rolverdeling is simpel: ik draag het voer aan en John eet het op. En hij heeft net als ik iets met draadalg. Ik heb er een bloedhekel aan en John vindt het erg lekker. Hij zuivert de hele vijver van mijn ergernis. Joepie!
Bed plassen
De aanwezigheid van John kleurt ons leven. Al giet het van de regen, al heb ik in mijn bed geplast of heb ik hoofdpijn door een kater, door even naar John te kijken en zijn eigenwijze knar word ik gelijk weer blij. Je wordt al vrolijk als je ziet hoe hij gras eet. Sprietje voor sprietje. Of, als het een klein beetje vriest en de vijver bevroren is, hoe hij ‘schaatst’ over de vijver met zijn geinige tenen. Dolletjes! De donkere dagen voor kerst zijn opeens niet meer donker. Ik hoop dat John nooit meer weggaat.
Hoe het afliep
Dan komt de dag waarvoor ik bang was dat hij zou komen. Op een grauwe donderdagochtend komt John niet opdagen. Pleite. Is hij verliefd geworden op een good-looking waterhoenhennetje? Naar Ineke? Gepakt door een kat (zo ja, dan komt die buks er alsnog)? Door een sperwer? Is het het lengen der dagen? Zo plotseling als hij ooit kwam, is hij vertrokken. We zijn er gewoon een beetje verdrietig van.
Dag lieve John! Voor altijd in ons hart…
